รีวิว นักท่องเวลากับคดีฆาตกรรมปริศนาแห่งตระกูลริวเซ็น | เมื่อ “เวลา” คือทริคฆาตกรรม
คุณว่าถ้าเอา "เครื่องย้อนเวลา" มาใส่ในนิยายสืบสวน เรื่องมันจะพีคขนาดไหนครับ?
และถ้าเครื่องย้อนเวลานั้น ไม่ได้พาคุณไปเที่ยวโลกอนาคตสนุกๆ แต่เป็นการเดินทางย้อนกลับไปยัง "จุดที่เกิดโศกนาฏกรรม" จริงๆ จุดที่มีเลือด ความเกลียดชัง และความลับที่ถูกกลบฝังไว้ นี่คือพล็อตสุดท้าทายของ "นักท่องเวลากับคดีฆาตกรรมปริศนาแห่งตระกูลริวเซ็น" โดย Hojo Kie (สำนักพิมพ์ prism publishing) ครับ
นี่คือการเดินทางย้อนเวลาแบบไม่โรแมนติก แต่คือการกลับไปยังอดีตที่เจ็บปวด เพื่อพิสูจน์ความจริงเบื้องหลังคำสาปแห่งตระกูลริวเซ็น
เดดไลน์ 4 วัน สู่โศกนาฏกรรมปี 1960
เรื่องราวของ โทมะ ที่เดินทางข้ามเวลาจากปี 2018 ไปยังปี 1960 ตามปริศนาที่ภรรยาที่ป่วยหนักของเขาบอกไว้ เป้าหมายของเขาคือการไขคดี “โศกนาฏกรรมแห่งชิโนะ” ซึ่งเป็นเหตุฆาตกรรมและดินถล่มที่คร่าชีวิตคนในตระกูลริวเซ็น (บรรพบุรุษของภรรยา) ไปเกือบหมด
การไขคดีในอดีตครั้งนี้ คือหนทางเดียวที่จะช่วยชีวิตภรรยาของเขาในปัจจุบัน และเขามีเวลาเพียง 4 วันก่อนที่เหตุการณ์ดินถล่มครั้งใหญ่จะเกิดขึ้น! เขาต้องแข่งกับเวลาเพื่อเปิดโปงคนร้ายที่ก่อเหตุฆาตกรรมที่ดูเหมือนเป็นไปไม่ได้ในอาคารปิดตายแห่งนี้
เครื่องย้อนเวลา
คลิกเพื่อสุ่มการเดินทาง
(คลิกปุ่มเพื่อสุ่มเวลา)
ความรู้สึกหลังอ่าน: And Then There Were None ฉบับย้อนเวลา
สิ่งที่ทำให้เรื่องนี้โดดเด่น คือการผสมผสานแนวคิดไซไฟเข้ากับโครงสร้างของนิยายสืบสวนแบบคลาสสิกได้อย่างสร้างสรรค์มากครับ "นาฬิกาทราย" หรือมิติของเวลา กลายเป็นปมหลักที่กระตุ้นให้เราตั้งคำถามว่า “ถ้าคุณย้อนเวลากลับไปได้ คุณจะแก้ไขอดีตให้เปลี่ยนแปลงไปในแบบไหน?”
จุดเด่นคือโครงสร้างที่ชวนให้นึกถึงนิยาย And Then There Were None ของอกาธา คริสตี้ ที่ใช้การค่อยๆ ตัดตัวละครออกทีละคนในพื้นที่ปิดตาย แต่เรื่องนี้เพิ่มความพลิกแพลงด้วย “มิติของเวลา” ที่ทำให้ทริคในการฆาตกรรมคาดเดาได้ยากมากขึ้น ผมอ่านจบแล้วต้องยอมรับว่า ทริคของฆาตกรในเรื่องนี้มันเจ๋งจริง ๆ!
ไม่ใช่แค่ฆาตกรรม แต่คือบาดแผลของ "ตระกูล"
แม้ธีมหลังจะเป็นเรื่องย้อนเวลา แต่สิ่งที่ซ่อนอยู่ในเรื่องคือการวิพากษ์ “ครอบครัว” และ “บาดแผลของตระกูล” ผ่านชั้นของเรื่องราวความตายต่อเนื่องในตระกูลริวเซ็น คำสาปอาจไม่ได้เกิดจากเรื่องลี้ลับ แต่มาจากการกระทำของคนรุ่นก่อน
นี่จึงเป็นหนึ่งในนิยายที่แสดงให้เห็นว่า เทคโนโลยี (การย้อนเวลา) ไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัวที่สุด แต่คนที่เลือกจะใช้เทคโนโลยีในทางที่ผิดต่างหาก คือคนที่น่ากลัวที่สุดครับ
จุดเด่น
- การผสมผสาน "ไซไฟย้อนเวลา" กับ "คดีคลาสสิก" ทำได้ลงตัว
- ทริคฆาตกรรมที่ใช้ "เวลา" เป็นส่วนประกอบหลัก
- ประเด็นเรื่องบาดแผลของครอบครัวทำได้ดี
จุดสังเกต
- ไม่ใช่แนวสืบสวนคลาสสิก 100% (มีเนื้อหา Sci-Fi)
สรุป: สำหรับคนที่ชอบความท้าทาย
"นักท่องเวลากับคดีฆาตกรรมปริศนาแห่งตระกูลริวเซ็น" (ผลงานรางวัลอะยุคาวะ เท็ตสึยะครั้งที่ 29) คือนิยายสืบสวนที่ "ต้องอ่าน" สำหรับคนเบื่อทริคฆาตกรรมแบบเดิมๆ และมองหาความท้าทายใหม่ๆ ที่ผสานทั้งตรรกะของคดีฆาตกรรมและตรรกะของเวลาได้อย่างน่าทึ่งครับ

แชร์บทความนี้