นักท่องเวลากับคดีฆาตกรรมปริศนาแห่งตระกูลริวเซ็น: คำสาปกับเครื่องย้อนเวลา
คุณว่าถ้าเอาเครื่องย้อนเวลามาใส่ในนิยายสืบสวน เรื่องมันจะพีคขนาดไหน? และถ้าเครื่องย้อนเวลานั้นไม่ได้พาคุณไปเที่ยวในโลกอนาคตแบบสนุก ๆ แต่เป็นการเดินทางย้อนกลับไปยังจุดที่เกิดโศกนาฏกรรมจริง ๆ จุดที่มีเลือด ความเกลียดชัง และความลับที่ถูกกลบฝังไว้ใต้ดิน มันจะเกิดอะไรขึ้น? ค้นหาความจริงไปพร้อมกันใน ‘นักท่องเวลากับคดีฆาตกรรมปริศนาแห่งตระกูลริวเซ็น’
คำสาปแห่งตระกูลริวเซ็น
โทมะ ผู้ชายธรรมดาที่อยากช่วยภรรยาให้รอดพ้นจากคำสาปของตระกูลริวเซ็น ซึ่งทุกคนที่สืบสายเลือดมาล้วนต้องพบกับจุดจบอันน่าสลด เขาได้พบกับ “นาฬิกาทรายแห่งปาฏิหาริย์” สิ่งของลึกลับที่ให้โอกาสเขาย้อนเวลากลับไปยังปี 1960 เพื่อสืบหาความจริงของโศกนาฏกรรมแห่งชิโนะ ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของคำสาป
เขามีเวลาจำกัดเพียงไม่กี่วันก่อนดินถล่มจะกลืนหมู่บ้านทั้งหมู่บ้าน และกลบฝังเบาะแสทุกอย่างตลอดกาล ระหว่างทาง เขาต้องพบกับบุคคลหลากหลายคนในอดีต ความลับในครอบครัว และเหตุการณ์ที่ย้อนแย้งกับสิ่งที่เขาเคยได้ยินมา
ไซไฟย้อนเวลาและสืบสวน
สิ่งที่ทำให้เรื่องนี้โดดเด่น คือการผสมผสานแนวคิดไซไฟเข้ากับโครงสร้างของนิยายสืบสวนแบบคลาสสิกได้อย่างสร้างสรรค์ “นาฬิกาทราย” กลายเป็นปมหลักที่กระตุ้นให้เราตั้งคำถามว่า “ถ้าคุณย้อนเวลากลับไปได้คุณจะแก้ไขอดีตให้เปลี่ยนแปลงไปในแบบไหน?”
จุดเด่นคือโครงสร้างที่ชวนให้นึกถึงนิยาย And Then There Were None ของอกาธา คริสตี้ ซึ่งใช้การค่อย ๆ ตัดตัวละครออกทีละคนในพื้นที่ปิดตาย แต่เรื่องนี้เพิ่มความพลิกแพลงด้วย “มิติของเวลา” ที่ทำให้ทริคในการฆาตกรรมคาดเดาได้ยากมากขึ้น ผมอ่านจบแล้วต้องยอมรับว่า ทริคของฆาตกรในเรื่องนี้มันเจ๋งจริง ๆ
สิ่งที่ซ่อนอยู่หลังคำว่า “คำสาป”
แม้ธีมหลังจะเป็นเรื่องย้อนเวลา แต่สิ่งที่ซ่อนอยู่ในเรื่องคือการวิพากษ์ “ครอบครัว” และ “บาดแผลของตระกูล” ผ่านชั้นของเรื่องราวความตายต่อเนื่องในตระกูลริวเซ็น คำสาปอาจไม่ได้เกิดจากเรื่องลี้ลับ แต่มาจากการกระทำของคน นี่จึงเป็นหนึ่งในนิยายที่แสดงให้เห็นว่า เทคโนโลยีไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัวที่สุด แต่คนที่เลือกจะใช้เทคโนโลยีในทางที่ผิดต่างหาก คือคนที่น่ากลัวที่สุด
ในหนังสือเล่มนี้มันคือการเดินทางย้อนเวลาแบบไม่โรแมนติก แต่คือการกลับไปยังอดีตที่เจ็บปวด เพื่อพิสูจน์ความจริงเบื้องหลังคำสาปแห่งตระกูลริวเซ็น
RELATED POSTS
