รีวิว ฟาห์เรนไฮต์ 451: วรรณกรรมแห่งการ “เผาหนังสือ”

ลองนึกภาพว่าเมื่อหนังสือทุกเล่มในโลกใบนี้กลายเป็นสิ่งผิดกฎหมาย และมีคนที่ทำหน้าที่เผามันทิ้งทุกวัน... นั่นคือโลกที่ Ray Bradbury พาเราไปสัมผัสใน “ฟาห์เรนไฮต์ 451”

กาย มอนทาก ตัวเอกของเรื่อง เป็นนักผจญเพลิงที่ไม่ได้ดับไฟ แต่จุดไฟเผาหนังสือและบ้านที่ซ่อนหนังสือไว้ เขาเชื่อว่าสิ่งที่เขาทำคือการปกป้องสังคมจากความยุ่งเหยิงที่หนังสือนำมาให้ แต่แล้วชีวิตของเขาก็เปลี่ยนไปเมื่อได้พบกับ แคลริส สาวน้อยเพื่อนบ้านที่ทำให้เขาได้เห็นโลกในมุมมองใหม่... เธอเป็นคนที่ยัง "คิด" และยัง "ตั้งคำถาม"

กระจกเงาที่สะท้อนยุคของเรา

ยิ่งอ่านผมก็ยิ่งขนลุก... สิ่งที่ Bradbury เขียนไว้เมื่อปี 1953 กลับเป็นจริงในยุคของเรา เราเห็นคนเดินไปมาด้วยการจ้องหน้าจอมือถือ เราเห็นคนที่เลือกรับรู้ข่าวสารแค่ไม่กี่บรรทัดแทนการอ่านบทความยาวๆ เราเห็นคนที่หลีกเลี่ยงการอ่านหนังสือเพราะว่ามันดูน่าเบื่อ

หัวใจหลักของเรื่องคือการต่อสู้ระหว่างการควบคุมสื่อกับเสรีภาพในการคิด รัฐบาลในหนังสือไม่ได้แบนหนังสือด้วยความชั่วร้าย แต่เพราะต้องการให้ทุกคน "มีความสุข" พวกเขาเชื่อว่าหนังสือทำให้คนคิดมาก และการคิดมากทำให้เกิดความทุกข์

ความรู้สึกหลังอ่าน: คำเตือนที่ยังดังลั่น

การอ่าน “ฟาห์เรนไฮต์ 451” ในยุคนี้เหมือนกับการมองกระจกเงา เราเห็นสิ่งที่เรากำลังเป็น และสิ่งที่เราอาจจะกลายเป็น Ray Bradbury เน้นย้ำเรื่องการต่อต้านการเสพสื่ออย่างมืดบอด เขาอยากให้เราใช้สื่อเป็นเครื่องมือสำหรับการเรียนรู้ ไม่ใช่เป็นทางหลบหนีจากความจริง

หนังสือเล่มนี้จึงเป็นทั้งคำเตือน เป็นกระจกส่องสังคม และเป็นแรงบันดาลใจให้เรารักการอ่าน รักการคิด ในยุคที่ข้อมูลล้นโลก แต่ความรู้กลับขาดแคลน... ในยุคที่เราต่อต้านข่าวปลอม แต่เรากลับไม่อยากอ่านข่าวจริง

สรุป: เรากำลังเผาหนังสือของเราเองอยู่หรือเปล่า?

ผมอยากแนะนำให้ทุกคนอ่านหนังสือเล่มนี้มาก โดยเฉพาะในยุคที่เราอยู่ เพราะมันจะทำให้เราเห็นว่า การปกป้องเสรีภาพในการคิดและการอ่านนั้นสำคัญแค่ไหน และเราต้องระวังไม่ให้ความสะดวกสบาย (จากการเสพสื่อ) มาทำลายความสามารถในการคิดของเราเอง